Jeey het gaat goed! … denk ik…. Op 30 januari 2019 was het precies een jaar geleden dat ik ben uitgevallen van werk. HOERAA Ik ben al ruim 1 jaar!! Mooi moment om de (energie)balans op te maken!

Veel mensen uit mijn directe omgeving weten inmiddels dat ik een enorme aversie tegen de vraag “hoe gaat het met je?” heb ontwikkeld. Maar langzamerhand lijkt daar verandering in te komen. Het jaar 2019 voelt als het jaar waarin ik weer regie krijg over mijn leven en als een fris en nieuw begin!

Nieuwjaarsenergie

Hoewel ik voor de kerstvakantie nog met depressieve gedachtes speelde, heb ik me sinds januari steeds vaker gelukkig gevoeld. En dat voelt heel raar om te kunnen zeggen, want ik had me al sinds mijn burnout (dus al minstens een jaar) niet meer  gelukkig gevoeld.

Misschien dat het te maken had met de nieuwjaarsenergie in januari, misschien omdat ik eindelijk lang genoeg heb uitgerust, misschien omdat ik ben gaan accepteren dat ik niet meer alles kan wat ik voorheen allemaal wel deed. Wat de reden ook is, het gaat een stuk beter met me!

Reïntegratie deel 2: grenzen en vertrouwen

Het lastige aan deze periode is het feit dat het inderdaad een stuk beter gaat, maar tegelijkertijd merk ik ook dat ik nooit meer de ‘oude’ ga worden in veerkracht en flexibiliteit. Dit is ongetwijfeld ook goed en gezond, want de oude ik is niet voor niets in een burn-out terecht gekomen. Maar het is ook confronterend, ik moet nu wel m’n grenzen gaan aangeven.

Grenzen aangeven klinkt zo makkelijk, ik was me er ook niet zo bewust van dat ik dit voorheen niet of te weinig deed. En misschien deed ik dit ook wel prima, en ligt het probleem niet zozeer bij het aangeven van grenzen als wel bij het aanvoelen van grenzen. Ik zal dit proberen uit te leggen naar aanleiding van een ervaring tijdens een haptotherapie sessie een jaar geleden.

Een keer tijdens therapie gingen we een oefening doen en direct bij de uitleg van deze oefening voelde ik al een enorme weerzin om dit te doen. Dit zei ik natuurlijk niet, en braaf deed ik wat me gezegd werd. De oefening was als volgt: ik moest aan één kant van de kamer gaan staan en mijn therapeut ging aan de andere kant staan. Zij zou naar me toe lopen en ik moest stop zeggen op het moment dat ik vond dat ze ver genoeg naar mij toe was gelopen. Klinkt simpel, toch?!

Nou! Dat viel tegen. Alles in mij verzette zich tegen deze oefening, ik wilde geen stop zeggen. Dus liep ze steeds verder naar me toe, tot ik rationeel gezien de beslissing kon nemen dat ze in een ‘normale’ nabijheid was om een gesprek te voeren. Later kwam ik erachter dat als ik naar mijn lichaam luisterde (en de spanning in mijn lichaam niet negeerde) dat mijn ‘stop’ al na slechts een meter lopen zat… dus nog met zeker 4 meter tussen ons in. Waarom vond ik dit zo moeilijk? Waarom luisterde ik niet naar de later zo overduidelijke fysieke signalen die mijn lichaam me aangaf? De gedachte die bij me opkwam was: “als jij nou gewoon deze kant op komt en stopt waar jij het prettig vindt, dan kijk ik daarna wel of dat oké is voor mij”. Maar zo werkt het natuurlijk niet, en dit is ook niet eerlijk of prettig naar de ander toe. Wat ik me besefte is dat het veel fijner is voor jezelf én voor de ander als je ze naar binnen vraagt wanneer het wél goed voelt (dus eerst stoppen en dan selectief/bewust verder laten komen), dan is er geen spanning. Fijner voor iedereen dus!

Inmiddels ben ik al zover dat ik steeds beter aanvoel waar mijn grenzen liggen. En dit is vaak, net als bij die oefening, op een ander punt dan ik van te voren zou hebben bedacht.Ik merk ook dat wanneer ik hier naar luister, het beter gaat. Ik kan nog steeds (of eigenlijk: weer) de dingen doen die ik leuk vind. En vanuit mijn eigen plek ben ik in staat om extra dingen te doen en/of anderen te helpen.

Wat nu nog overblijft is het vertrouwen in mijzelf. Vertrouwen in dat ik mijn grenzen kan aanvoelen, vertrouwen dat het genoeg is wat ik doe, vertrouwen dat ik niet weer direct onderuit ga en in stukken uiteen val als ik een keer wel over mijn grens heen ga.

Deze fase waarin ik nu zit vergt een bepaalde zachtheid naar mezelf toe. Doe je ding, voel je grenzen, geef ze aan, maar straf jezelf niet als het een keertje mis gaat. Wees lief voor jezelf.

Brenda, ik vind je lief.

---